Η αναδημιουργία του χωριού
Αργότερα αφού έγινε κάποια ησυχία και έφυγε ο φόβος, ξαναχτίσανε τα σπίτια τους με Πραμαντιώτες μαστόρους.

Το 1841 ο Γάκη - Χατζής, γιος του Π. Χατζημπερτούλη (1746-1828) έκτισε το νέο αρχοντικό του, όχι στη θέση που ήταν πριν την καταστροφή του 1822, αλλά σε περίοπτη, που την είχε βιγλίσει από το καλύβι του. Το αρχοντικό κτίστηκε σε σχέδιο πολεμικού πύργου. Εξοπλισμένο με πολλές πολεμίστρες, ζεματίστρα και θωρακισμένο με σιδεριές στα παράθυρα, πόρτες με χοντρά καρφιά, διπλές αμπάρες, γερούς μάνταλους. Το εσωτερικό ζωγραφισμένο με περίτεχνες λαϊκές ζωγραφιές, παραστάσεις από την κτηνοτροφική ζωή και τη φύση, καλλιτεχνικά ξυλόγλυπτα ταβάνια και στολίδια.

Αργότερα το 1892-93 τα αδέλφια Σωτήρης,

Παναγιώτης, Κωνσταντίνος Χατζηγάκης, εγγονοί του Γάκη Χατζή, κτίσανε τη βίλλα, μεγαλόπρεπο κόσμημα του Περτουλίου. Εκεί φιλοξενήθηκαν προσωπικότητες της πολιτικής, των γραμμάτων, έλληνες και ξένοι, μίλησαν ή περιέγραψαν με ιδιαίτερα κολακευτικό τρόπο, για την έπαυλη, αλλά και την ομορφιά του χωριού και του φυσικού κάλους του. Παραθέτουμε ενδεικτικά την άποψη του Άγγλου καθηγητή C. Woodhouse ο οποίος μεταξύ άλλων γράφει: «το χωριό δεν μοιάζει με τ' άλλα χωριά της Πίνδου, πιο πολύ μοιάζει με τοπίο της βόρειας Σκωτίας». Αναφερόμαστε στα αρχοντικά Χατζηγάκη, επειδή γι' αυτά έχουμε λεπτομερείς περιγραφές, από ανθρώπους που τα έζησαν και φωτογραφίες.

Είναι βέβαιο ότι υπήρχαν πάρα πολλά αρχοντικά, που κτίστηκαν μετά την καταστροφή από τους τουρκαλβανούς, όπως των Φορλίγκα, Νταή, Μπατάλα, Μπαλιάκου, Βλάχου, Καρανικολαίων και άλλα, των οποίων τα ερείπια που έφτασαν στις μέρες μας, μαρτυρούσαν το υψηλό κοινωνικοοικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο της περιόδου εκείνης.
Σήμερα η βίλλα Χατζηγάκη έχει ξαναχτιστεί, πάνω στα ίδια θεμέλια ακριβώς, με την ίδια μορφή βάσει φωτογραφιών και γκραβούρων, που γλίτωσαν από τις καταστροφές.


Τα γεωγραφικά όρια του Περτουλίου
Από την πλευρά της Ελάτης (Τύρνας) και κατά μήκος της Εθνικής Οδού Τρικάλων-Άρτας τα όρια τοποθετούνται στον αυχένα του Τζιατζιά, το ψηλότερο και στενότερο σημείο, το οποίο αποτελεί μεγαλοπρεπή είσοδο στα Περτουλιώτικα Λιβάδια και στο πυκνό δάσος. Στο ίδιο σημείο χωρίζουν τα νερά, που κατεβαίνουν άφθονα απ' τα βουνά και χύνονται άλλα στον Πηνειό και άλλα στον Ασπροπόταμο-Αχελώο. Ο Τζιατζιάς είναι το σημείο που ξεχωρίζει δύο διαφορετικά εδάφη: ετούτο της άλπειας περιοχής του Περτουλίου και εκείνο με την ηπιότερη βλάστηση, της Τύρνας (Ελάτης), με υψομετρική διαφορά πλέον των τετρακοσίων πενήντα μέτρων σε απόσταση 12 χιλιομέτρων.
Από την πλευρά του Νεραϊδοχωρίου (Βετερνίκ) ένας απόκρημνος κάθετος βράχος, στο ύψος της Γκιώνας, σε επαφή με τον εθνικό δρόμο, αποτελεί φυσικό όριο.