Αγία Ζώνη της Παναγίας, είναι σήμερα, μετά την πυρπόλησή του από τους Γερμανούς το 1943, ένας πεσμένος σωρός από πέτρες, τίποτε όρθιο. Με κάθε επιφύλαξη ανάγεται γύρω στο 1750, κατά την ανασκαφή του 1998 βρέθηκε χαραγμένο σε πέτρα το έτος 1792.
Ο τρίτος και τελευταίος ναός της μονής, αφιερωμένος στον τίμιο Σταυρό, είναι κτίσμα του 1792, και ευτυχώς δεν κατέρρευσε κατά την απόπειρα πυρπόλησής του το 1943. Υπέστη κατά καιρούς αρκετές ανακαινίσεις, σήμερα βρίσκεται σε άριστη κατάσταση. Πρόκειται για ιδιόμορφη μεταβυζαντινή εκκλησία, ένα εντυπωσιακό πολύτρουλο και πολύκογχο κτίσμα με ανυπολόγιστη αρχιτεκτονική αξία και καλή ηχητική, κτίσμα με κατ' εξοχήν πέτρινη φυσιογνωμία, αφού και εσωτερικά ακόμη έμεινε ασοβάτιστο.

Το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα του ναού είναι οι πολλοί τρούλοι, 12! τον αριθμό (αλλά ο κεντρικός είναι διπλός, επομένως 13!), προσδίδοντας έτσι στην όλη εξωτερική εμφάνιση πραγματική βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, που συναρπάζει τον επισκέπτη. Εξωτερικά ο ναός στολίζεται επίσης με αρκετά ενδιαφέροντα λιθανάγλυφα λαϊκής τεχνοτροπίας.

Η μονή των Δολιανών, με την τεράστια και πολυσήμαντη θρησκευτική και κοινωνική προσφορά της, τελικά συγχωνεύτηκε το 1924 στον Άγιο Στέφανο των Μετεώρων και αποτελεί, μέχρι σήμερα, μετόχι τους.
Εδώ διασώθηκαν και δύο πολύτιμοι κώδικες της μονής, 109 (Πρόθεση) και 113 (Παρρησία). Σήμερα η μονή διαθέτει φύλακα και είναι επισκέψιμη.