Ο ανεψιός του Αγίου Βησσαρίωνος Νεόφυτος Β΄ Λαρίσης το ξαναέκτισε εκ βάθρων (1550-1552/57), μεγαλοπρεπέστερο και επιβλητικότερο. Πέτρινη τρίκλιτη βασιλική με νάρθηκα και τρεις τρούλους, η εξαιρετικής τέχνης τοιχογραφία αποδίδεται στον αξιόλογο ζωγράφο του 16ου αιώνα Τζιόρτζη από την Κωνσταντινούπολη (1557).
Κοσμείται από σπουδαία παραδοσιακά ξυλόγλυπτα: περίφημο τέμπλο του 1767, έργο αδερφοξαδέρφων από το Λινοτόπι, με λαμπρή χρύσωση του 1813 (η φιλοξενία του Αβραάμ κ.λπ.), δεσποτικός θρόνος, προσκυνητάρια, επίσης και άλλα φιλντισένια έργα (ηγουμενικός θρόνος κ.λπ.)

Στη δυτική πλευρά του καθολικού και επάνω από τον Νάρθηκα υπάρχουν τρία παρεκκλήσια, μικρά μέν, αλλά χαριτωμένα, κατάγραφα από καλές αγιογραφίες: των Αγίων Πάντων (1746), του Τιμίου Προδρόμου (1693) και των Εισοδίων της Θεοτόκου (1675).
Τα δύο τελευταία έχουν κοινό Νάρθηκα (1739). Στη βόρεια πτέρυγα της μονής βρίσκεται το σύγχρονο παρεκκλήσι του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου. Η μονή διατηρεί το άβατο των γυναικών, για τον εκκλησιασμό των οποίων, το 1956 κτίσθηκε, στη νότια μάνδρα της μονής, ο ναός του Αγίου Βησσαρίωνος.
Ήδη, όμως, την 3/7/2000 θεμελιώθηκε νέος ομώνυμος ναός και για τον ίδιο σκοπό στη νότια αυλή, έξω από τη μονή. Η μονή του Δουσίκου είναι μεγάλη και ιστορική, με πλούσια βιβλιοθήκη, με ιερά λείψανα (ανάμεσά τους η θαυματουργή κάρα του Αγίου Βησσαρίωνος) και με τεράστια προσφορά (θρησκευτική, κοινωνική, εθνική).