Οι βρύσες
Οι πέτρινες σκεπαστές βρύσες έχουν όνομα που συνδέεται είτε με τοπική σημασία όπως Πλατεία, Λιβάδι, είτε σχετικά με κάποιο γεγονός ή πρόσωπο όπως Κοκκότου, Μόνιου, Κατούνα, Πίτσιος.

Πολλές άλλες βρύσες και πηγές φέρουν όνομα όπως: Λούνος του οποίου το νερό έχει θεραπευτικές ιδιότητες, Βουρ. Μουτσιάρα, Ζιώγας, Χάιδω, Γκρέτσι, που οφείλει το όνομά της σε οικογένεια κατασκηνωτών από τον κάμπο κατά την επανάσταση.

Οι καραγκούνηδες στην κουτσοβλαχική διάλεκτο αποκαλούνταν Γκρέτσι-Γραικοί. Η βρύση Μπράϊκο, όπου σύμφωνα με την παράδοση, κάποιος ξυλοκόπος σλάβος σκοτώθηκε και ξεψυχώντας φώναξε μπράϊκο, που στη σλαβική σημαίνει αδερφέ.

Οι εκκλησίες
Η πιο παλιά σήμερα είναι της Αγίας Κυριακής, μικρή πέτρινη εκκλησία λίγο έξω από τον οικισμό. Πολύ παλαιότερα στις πηγές του ρέματος της Αγίας Κυριακής υπήρχε μοναστήρι αφιερωμένο στην Αγία.
Το μοναστήρι είχε καλόγερους και βιός από γιδοπρόβατα, γελάδια, άλογα, μουλάρια. Επειδή το μοναστήρι καταστράφηκε από κατολίσθηση, χιονοστιβάδα ή σεισμό, η εικόνα της Αγίας ήρθε μόνη της σε νέα θέση κοντά στο δρόμο, όπως λέει η παράδοση. Εκεί κτίσθηκε η σημερινή εκκλησία. Από το μοναστήρι σώθηκε χρυσό ναματάρι με τ' όνομα του μοναχού «ΙΓΝΑΤΙΟΥ του ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ 1690», του οποίου η τύχη σήμερα αγνοείται.
Εκεί κάθε χρόνο στη γιορτή της 7ης Ιουλίου, η Αγία Κυριακή έστελνε ένα ελάφι για θυσία και για το τραπέζι των πιστών. Κάποια φορά σφάξανε το ελάφι κουρασμένο και από τότε η Αγία δεν το ξανάστειλε. Λέγεται επίσης ότι ο μάστορας που θα έκτιζε τη νέα εκκλησία ζητούσε πολλά λεφτά, τα οποία δεν ήταν δυνατόν να βρεθούν. Όμως ένα πρωί σηκώθηκε δαρμένος και πονούσε όλο το σώμα του. Περιέγραψε στους συνεργάτες του, ότι το βράδυ μία γυναίκα τον έδειρε υπερβολικά. Είχε δε την αίσθηση ότι ήταν η Αγία η οποία τον τιμώρησε. Έτσι αποφάσισε να κτίσει την εκκλησία δωρεάν, για να εξιλεωθεί.

Η κεντρική εκκλησία είναι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, που κτίσθηκε το 1963 όπως έχει σήμερα. Στην ίδια θέση υπήρχε η παλιά, που είχε κτισθεί το 1863 σε ρυθμό βασιλικής πάνω στα θεμέλια παλαιότερης εκκλησίας που κάηκε το 1822 από τον τουρκαλβανό Σελιχτάρ Μπόδα. Γιορτάζει 6 Αυγούστου. Το πέτρινο καμπαναριό κτίσθηκε το 1896, όπως αυτό φαίνεται από την εντοιχισμένη πλάκα. Στο υπόγειο τμήμα του αναπαύονται τα οστά όσων έφυγαν από τη χρονολογία αυτή και δώθε.

Νεώτερη η εκκλησία της Παναγίας στην είσοδο του χωριού, μικρό, πέτρινο, όμορφο εκκλησάκι (1979). Η Παναγία που υπήρχε μέχρι το 1979 κάτω από την εκκλησία του Σωτήρος, φέρεται ως η παλαιότερη ήτοι από τον 10αι. Το δάπεδο αυτής ήταν ποτισμένο με αίμα πληγωμένων από την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης και του εμφυλίου, όπου κατέφευγαν κυνηγημένοι. Οι σκιές από το αίμα στις πλάκες ήταν εμφανείς, μέχρι που η εκκλησία κατέρρευσε.
Την περίοδο του Εμφυλίου η κυρά Ζωή Βαΐτση, είχε έρθει από τα Πράμαντα, για να βρει τον τραυματία αδερφό της Παπακώστα, τηλεγραφητή, που τον είχαν πάρει οι αντάρτες. Είχε πληροφορίες ότι είχε καταφύγει μέσα στην Παναγία μαζί με άλλους τραυματισμένους. Όμως δεν τον πρόλαβε ζωντανό. Οι ντόπιοι της είπαν ότι, είχαν πεθάνει και τους έθαψαν κάπου στο Περτούλι. Η κυρά Ζωή έκανε τρισάγιο στη μνήμη του και έφυγε.

Το εκκλησάκι των Αγίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου κτίσθηκε από τον Εκδρομικό Όμιλο Τρικάλων (ΕΜΟΤ) στα Λιβάδια, κοντά στο χιονοδρομικό, μικρό και γραφικό.