Ένα εντυπωσιακό χαρακτηριστικό της χλωρίδας του Δρυμού και της γύρω περιοχής είναι πως αρκετά γένη φυτών χαρακτηρίζονται από έναν ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό ειδών για μια τόσο μικρή περιοχή. Τέτοια γένη φυτών είναι η δρυς (Quercus) με 9 είδη, η σιλένη (Silene) με 27 είδη, το σέδο (Sedum) με 14, η σαξιφράγκα (Saxifraga) με 13, το τριφύλλι (Trifolium) με 43, το γεράνι (Geranium) με 18, η βιόλα (Viola) με 12, η βερόνικα (Veronica) με 16 και η καμπανούλα (Campanula) με 14.

Στα ξέφωτα των δασών του Δρυμού, εκεί όπου οι αχτίδες του ήλιου δυναμώνουν αργά τους νεαρούς μίσχους και τα μπουμπούκια των λουλουδιών, ανθίζουν νωρίς την άνοιξη οι άγριοι κρίνοι του γένους λείριο (Lillium) και οι ίριδες (Iris). Είναι από τα πιο όμορφα άνθη του Δρυμού, με έντονα χρώματα και μεγάλο μέγεθος.

Το λείριο το χαλκηδονικό (Lillium chalcedonicum) και το λείριο του Χελδράιχ (Lillium heldraichi) έχουν έντονο κόκκινο χρώμα, το λείριο το μάρταγον (Lillium martagon) ροζ, το λείριο του πάλλευκο (Lillium candidum) λευκό, η ίριδα η γερμανική (Iris germanica) βαθύ μπλέ.
Αλλά ο χορός των χρωμάτων απλώνεται και πάνω από το ανώτερο υψομετρικό όριο των δασών.

Την άνοιξη εντυπωσιάζει ο νάρκισσος ο ποιητικός (Narcisus poeticus) με τα ολόλευκα άνθη του, η σπάνια τουλίπα η αυστραλιανή (Tulipa australis) με κίτρινο χρώμα και σε ακόμα πιο μεγάλα υψόμετρα τα γαλάζια άνθη της γεντιανής της εαρινής (Gentiana verna). Μέχρι και οι σχισμάδες των βράχων στολίζονται με αγριολούλουδα, με τα διάφορα είδη του σέδου, με τις σαξιφράγκες -όπως η σαξιφράγκα η σπρουνέρειος (Saxifraga spruneri)- και με τον αθάνατο (Semprevivum marmoreum).

Ένα ακόμα ενδιαφέρον και εύκολα αναγνωρίσιμο από τα μικρά σε χρώμα ροζ ή μοβ άνθη του, είναι η ραμόντα η σεβρική (Ramonda serbica), φυτό των χαμηλών υψομέτρων των δύο χαραδρών του Βίκου και του Αώου. Στο Δρυμό απαντώνται επίσης αρκετά είδη σπανίων ορχιδεών (Ophrys sphegodes, Orchis simian, Dactyloriza sambucina κά), η κόκκινη παιωνία (Paeonia peregrinna) και πολλά άλλα.

Η φήμη του Δρυμού για τη χλωριδική του αξία οφείλεται ακόμη στα φαρμακευτικά φυτά, των οποίων τις θεραπευτικές ιδιότητες γνώριζαν από πολύ παλιά οι κάτοικοι των χωριών γύρω από τη χαράδρα του Βίκου. Από τα χωριά αυτά, μέχρι τα τέλη του 19ου αι. που διαδόθηκε η σύγχρονη ιατρική, κατάγονταν πολλοί πρακτικοί γιατροί, οι λεγόμενοι «Βικογιατροί».