Ο κεντρικός δρόμος φτάνει στη Μακρινίτσα μέσω Πορταριάς, τα τελευταία όμως χρόνια διανοίχθηκε και ο δρόμος μέσω Κουκουράβας. και οι δύο δρόμοι καταλήγουν στην πλατεία Μπράνη κι από εκεί ένας ανηφορικός φιδωτός δρόμος συνεχίζει προς την Ι. Μονή Αγ. Γερασίμου και πιο πάνω, ψηλά προς τα κτήματα και το κοινοτικό δάσος.

Η εσωτερική όμως κυκλοφορία στον οικισμό γινόταν από παλιά και γίνεται ακόμη και σήμερα με ένα βασικό καλντερίμι ραχοκοκκαλιά που διασχίζει όλο τον οικισμό από την ψηλότερη συνοικία του Κακουνά ως την χαμηλότερη, τη Κουκουράβα, ενώ ένα δευτερεύον σύστημα λιθόστρωτων δρόμων διακλαδίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις για να φθάσει κανείς και στα πιο απομακρυσμένα σπίτια του χωριού.

Τα καλντερίμια, κατασκευασμένα με πέτρες σφηνωμένες σε βάθος, είναι ανθεκτικά στο χρόνο, ενώ σε απόσταση μιας δρασκελιάς, πέτρες που προεξέχουν βοηθούν το βήμα του οδοιπόρου αλλά και των ζώων που χρησιμοποιούνται για μεταφορές.
Χαρακτηριστικό του οικισμού είναι ο μεγάλος αριθμός από κρήνες (πάνω από 50) που βρίσκονται στην πορεία των καλντεριμιών και λειτουργούν αφ' ενός σαν σημείο στάσης για τους διαβάτες, αφ' ετέρου για την ύδρευση των σπιτιών από τότε που δεν υπήρχε αντίστοιχο δίκτυο.
Τα νερά από τις κρήνες φεύγουν μέσα σε αυλάκια που τρέχουν πλάι στα καλντερίμια κι έτσι ο διαβάτης που περπατάει μέσα στον οικισμό ακούει τον ήχο του νερού συνέχεια δίπλα του.

Ενα ακόμη αξιοθαύμαστο είδος κατασκευών από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της Μακρινίτσας είναι τα πέτρινα γεφύρια που συναντάει κανείς και μέσα στον οικισμό, μπροστά από την εκκλησία του Αγ. Ιωάννη του Θεολόγου, στη συνοικία Κακουνά, αλλά και σε γύρω τοποθεσίες, όπως στην Καρυά, στη Λέστιανη, Λοζίνικο και στο Αλεβίζι.