Χώρος χαρακτηρισμένος ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους είναι η "Μπράνη", η πλατεία στην είσοδο του οικισμού με τη ρεματιά καθώς και η κεντρική πλακόστρωτη πλατεία του χωριού το γνωστό "παζάρι" με την μοναδική επίπλευρη κρήνη της "τα Λιοντάρια", διακοσμημένη με πλούσια λιθανάγλυφα, τα υπεραιωνόβια πλατάνια, την εκκλησία του Αγίου Ιωάννου, την καταπληκτική θέα προς το Βόλο.
Η Μακρινίτσα "το μπαλκόνι του Πηλίου" είναι ένας παραδοσιακός οικισμός απολύτου προστασίας, μοναδικής αρχιτεκτονικής φυσιογνωμίας.
Απέχει 17 χλμ. από το Βόλο και 12 χλμ. απ' το Χιονοδρομικό Κέντρο Πηλίου και αποτελεί τον ιδανικό συνδυασμό δομημένου και φυσικού περιβάλλοντος.

Τα παραδοσιακά Αρχοντικά όπως του Βαϊτζη, του Χατζηκώστα, του Βλαχλή , του Τοπάλη που λειτουργεί σαν Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας του Πηλίου αλλά και πολλά άλλα, οι γραφικές εκκλησίες, οι κρήνες, τα παλιά υδροτριβεία "ντριστέλες", τα ερειπωμένα πια βυρσοδεψεία που άκμασαν τον 19ο αιώνα και λειτουργούσαν ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τα λιθόκτιστα τοξωτά γεφύρια στη Λέστιανη, στο Λοζίνικο, στο Αλεβίζι, στην Κακονά καθώς και το γεφύρι της Καριάς αποτελούν αξιόλογα δείγματα παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής.

Η τουριστική ανάπτυξη της Μακρινίτσας αρχίζει τη δεκαετία του '60, όταν οι κάτοικοί της συνειδητοποιούν ότι πρέπει να διατηρήσουν τον χαρακτήρα τους, να προβάλλουν τις ιδιαιτερότητές τους, τα ήθη και τα έθιμά τους.

Πλήθος πολιτιστικών και λαογραφικών εκδηλώσεων πραγματοποιούνται όλο το χρόνο.

Στη Μακρινίτσα δίνεται η δυνατότητα για πολλές εναλλακτικές δραστηριότητες των επισκεπτών.

Πεζοπορία: Μεγάλο δίκτυο μονοπατιών με σήμανση οδηγεί τον πεζοπόρο μέσα από το δάσος και τις άλλες πανέμορφες τοποθεσίες, στη Λέστιανη, το Φυτόκο, το "Κρύο νερό", το Φλάμπουρο Γερακιάς κ.α. Ποδήλατο Βουνού: Οι φίλοι αυτού του όμορφου σπορ μπορούν να κινηθούν σε πολλά χιλιόμετρα αγροτικών δρόμων αντιμετωπίζοντας κάθε φορά ευχάριστες εκπλήξεις. Ιππασία: Στα απέραντα λιβάδια πάνω απ' τη Μακρινίτσα οι αναβάτες αισθάνονται σύγχρονοι Κένταυροι!. Σκι: Σε απόσταση μόλις 12 χλμ. βρίσκεται το Χιονοδρομικό Κέντρο Πηλίου περιμένοντας να απολαύσετε τις πίστες του.

Tα σπίτια της Μακρινίτσας

Ανήκουν στον Βορειοελλαδικό τύπο της ελληνικής λαϊκής αρχιτεκτονικής, όπως τα σπίτια του Μετσόβου, της Σιάτιστας, της Καστοριάς, της Βέροιας και του Πηλίου. Κτίσθηκαν κυρίως μεταξύ 1750-1830.
Είναι πέτρινα, διόροφα ή τριόροφα, με μικρά ανοίγματα στους κάτω ορόφους που δίνουν φρουριακό χαρακτήρα στην κατασκευή, ενώ ο επάνω όροφος, ο οποίος προεξέχει συνήθως σε σχέση με τον προηγούμενο, είναι κτισμένος με ελαφρύτερα υλικά και έχει πολλά ανοίγματα. Η στέγη είναι πάντοτε ξύλινη με επικάλυψη από πλάκες Πηλίου.
Στο ισόγειο βρίσκονται συνήθως αποθήκες, κελλάρια κ.ά. βοηθητικοί χώροι του σπιτιού.
Στα διόροφα σπίτια το δεύτερο πάτωμα είναι ο κύριος χώρος κατοικίας της οικογένειας, χειμώνα - καλοκαίρι. Στα τριώροφα όμως σπίτια ο μεσαίος όροφος είναι ο χώρος κατοικίας για τον χειμώνα ενώ ο πάνω όροφος, το ανώγι, χρησιμεύει σαν χώρος κατοικίας το καλοκαίρι και για την υποδοχή των ξένων.

Εκεί, στο ανώγι, που είναι συνήθως πλούσια διακοσμημένο, πολλές φορές ένα τμήμα του δαπέδου είναι υπερυψωμένο σχηματίζοντας ένα καθιστικό που χωρίζεται με τορνευτά ή ξυλόγλυπτα κάγκελα από τον υπόλοιπο χώρο, έχει ξύλινους πάγκους με χρωματιστά στρωσίδια στους γύρω τοίχους και απ' τα γύρω παράθυρα έχει κανείς πολύ καλή θέα προς το γύρω τοπίο.

Σε πολλά αρχοντικά συναντάμε στον τελευταίο όροφο και δεύτερη σειρά παραθύρων, τους φεγγίτες, με πολύχρωμα τζάμια και πολύπλοκα σχέδια, που φέρνουν διακριτικό φως στον εσωτερικό χώρο, ακόμη και όταν τα παντζούρια των κυρίως παραθύρων είναι κλειστά.
Οταν για λόγους τεχνικούς ή οικονομικούς δεν μπορούσαν να τους κατασκευάσουν, τους αντικαθιστούσαν με τους ψευτοφεγγίτες, ζωγραφική δηλαδή απομίμηση στους εξωτερικούς τοίχους, πάνω από τα παράθυρα.